Op avontuur met het Volkswagen T3 busje

Winterkamperen

Mijn ijskoude handen worden door het knapperende vuurtje heerlijk warm. Mijn tenen gloeien. Ik voel een blaar opkomen van de lange wandeling door het donkere bos. Het zweet staat nog op mijn rug. Wat was dat spannend, maar krijg een glimlach op mijn gezicht als ik terugdenk.

#Winterkamperen met een Volkswagen T3

Winterkamperen, iets wat mijn man en ik nog niet eerder gedaan hebben maar wel eens willen proberen. Op de camping aangekomen, zetten wij de camper op een veldje aan de rand van het bos. Vanuit het raampje hebben wij een prachtig uitzicht. Het is fris buiten.  De camper heeft een kacheltje en nadat ik deze aangezet heb, wordt het warm in de camper. Op de camping is het rustig. Er zijn nog een aantal mede winterkampeerders met hun camper. Op de camping zijn de meeste faciliteiten gesloten. Het theehuisje is wel geopend. Morgenochtend kunnen wij daar terecht voor een heerlijke kop koffie. Onder de overkapping van het theehuisje staat een houtkachel waar je als kampeerder gebruik van mag maken. Ik zie mijzelf al daar al helemaal zitten met mijn meegebrachte rode wijntje.

#De wandeling

Wandelen doen wij graag, dus nu ook. Het zal binnenkort gaan schemeren. We willen snel op pad gaan voordat het echt donker is. Het zal daarom geen lange wandeling worden. Dus hup, de wandelschoenen aan en gaan. Terwijl ik mijn jas aan doe, gris nog snel een zaklamp mee. Onze mobieltjes laten we in de camper.

Al snel lopen wij hand in hand richting het bos. Aan het begin van het pad staat een bordje waar verschillende routes op aangegeven staan. We kiezen de groene route. Deze is 2 km. Net lang genoeg om heerlijk te wandelen en het bos al een stukje te kunnen ontdekken.

Het bos is prachtig. Verschillende boomsoorten wisselen elkaar af. Ik geniet van de tjilpende vogeltjes en de frisse geur van natte bladeren. We volgen het ene na het andere groene paaltje. Het oranje zonlicht van het ondergaande zonnetje weerkaatst tussen de bomen. Het zonlicht begint langzaam te verdwijnen en maakt plaats voor lange schaduwen.

Ik verwacht dat we nu bijna bij de camping zullen zijn. Bij de volgende kruising zien wij weer een groen paaltje staan. ‘Zijn wij wel goed gelopen?’ vraagt mijn man. En ook ik begin te twijfelen....

Wil je ook winterkamperen?

We lopen door, want wat moeten wij anders? Teruggaan is geen optie. Verderop staat weer een groen paaltje, maar helaas geen spoor van de camping. De vogeltjes worden stil. Ik vind het niet prettig om in het donkere bos te wandelen. Ik pak de zaklamp erbij, want het pad is steeds lastiger te volgen in het donker. Ik pak mijn man bij de arm en trek hem steviger tegen mij aan. ‘Zijn we verdwaalt?’ vraag ik. Mijn man haalt zijn schouders op. ‘We komen vanzelf weer op de camping’.

#De splash met modder

Twee uur later komen wij inderdaad vanzelf weer op de camping. Het is hartstikke donker en we hebben reuze honger. Onze handen zijn koud. Ik blij om Red Granddad, de rode T3 camper aan de andere kant van het veld te zien staan. De lampjes die wij buiten neergezet hebben geven licht en heten ons welkom. We blijven staan bij het bordje met de wandelroutes en kijken nog eens goed naar de routes die daarop beschreven staan. We beginnen beiden hard te lachen als wij zien dat de groene route een cijfer verborgen gehouden heeft onder een splash modder. Ik veeg de viezigheid van het bord. Inderdaad…er staat 12 km. Snel lopen we terug naar de camper. Ik pak de fles rode wijn en een glas. Mijn man zet de haard in het theehuisje aan en we ploffen samen neer om heerlijk op te warmen en na te genieten van deze avondwandeling.